Mijn zoon mocht zijn schoen zetten op school en vanmorgen mochten de kinderen met de juf mee de klas in om te kijken of er iets in zat. Terwijl we stonden te wachten op het schoolplein tot de kinderen naar binnen mochten, steeg de spanning. We zongen Sinterklaasliedjes met zijn allen. Opeens overviel me het gevoel van diepe dankbaarheid, dat ik af en toe voel. Dat ik hier mocht staan met mijn eigen kind, dat ik deel mocht uitmaken van deze bijzondere herinneringen in een kinderleven. Ik had bijna geen kinderen kunnen krijgen en nu stond ik hier tussen alle andere ouders te zingen... Er is niets in de wereld belangrijker voor mij dan de lach op het gezicht van mijn kinderen.
Thanks for giving me these children!
Liefs Amelie
Today is thanksgiving in America and I can read on several American blogs what people are thankful for. In Holland we don't celebrate this holiday, but it did make me thinking.
My son had put his shoe at school (bit like a christmas-stocking, but in Holland kids put down their shoe and sing a song and they get a treat from Sinterklaas) and this morning the class went into the classroom to see what Sinterklaas had put into their shoe. While we were waiting at the playground until the kids were allowed to go in the school, the tension mounted. We sang Sinterklaas-songs together. All of a sudden a feeling of deep thankfulness came over me, that I sometimes feel. That I could be here with my own child, that I could be part of these special memories in the life of a child. I almost couln't have kids and now I was standing here, singing with all the other parents... Nothing in the world is more important to me than to see a smile at the faces of my kids.
Thanks for giving me these children!
Love Amelie
Geen opmerkingen:
Een reactie posten
Leuk als je reageert!