De boze buitenwereld / The big bad world

Toen ik zwanger was wilde ik voor mijn kinderen een sprookjesleven, waarin alle nare dingen werden buitengesloten. Dat is natuurlijk onmogelijk; kinderen worden ziek, doen zich pijn, moeders zijn wel eens moe en boos en bovendien moeten kinderen weerbaar worden en leren ze van tegenslag. Maar soms loop je tegen dingen aan, of hoor je dingen waarvan je denkt; dit wil ik niet voor mijn kind. Vanmiddag bijvoorbeeld wilde mijn zoon naar het speelveld hier vlakbij. Ik vind hem nog te klein om alleen te gaan dus ging ik met hem en zijn zus mee. Op het bankje zaten jongens van een jaar of 14 te "hangen" en de kinderen die er aan het spelen waren slaakten taal uit die ik niet zou accepteren van mijn kinderen. Ook was het maar goed dat ik erbij was, want anders zouden de grotere kinderen waarschijnlijk een stuk onaardiger tegen mijn kinderen zijn geweest. Één jongen zei tegen mijn zoon:"Hé kleintje wat doe je, hè, wat DOE je nou hè kleintje!!!" Op een dreigende toon... Ik had het al snel gezien; hier wil ik mijn kinderen niet aan blootstellen en eigenlijk wil ik ze hier de komende jaren niet alleen laten spelen. Als ik dan mijn zoon zie met zijn grote onschuldige blauwe ogen, dan hoop ik dat ik een goede tussenweg vind tussen weerbaar maken en hem nog even lekker in een soort van sprookjesleven laten leven. Hoe doen jullie dit?

Liefs Amelie

When I was pregnant I wanted to let my children grow up in some sort of fairytale-life, where all bad things are locked out. This is of course not possible; kids get sick, hurt themselves, moms are sometimes tired and angry and children need to get fighting spirit and they learn from setbacks. But sometimes you come across things or hear things of which you think; I don't want this for my child. Like this afternoon; my son wanted to go to the nearby playing field. I think he is too young to go alone, so I acoompanied him and his sister. On the bench were a group of fourteen-year old boys "hanging" and the kids that were playing talked in a way I wouldn't allow from my kids. It was a good thing I was there, because the older kids would have been a lot nastier to my kids if I hadn't been there. One boy said to my son:"Hey little one, what are you doing huh, WHAT are you doing then huh little one!!!" On a threatening tone... It was clear to me in a second: I don't want to expose my children to this and actually I don't want my kids to play alone here the coming years. When I see my son with his innocent blue eyes, I hope I can find a good balance between making him strong and letting him live a sort of fairytale life for just a little longer. How do you do this?

Love Amelie