Sinds ik kinderen heb ben ik bijna nooit meer alleen thuis. Ik hou verschrikkelijk veel van mijn kinderen, maar af en toe MOET ik even alleen zijn. Mijn kinderen volgen me overal, zelfs op de wc! En ze kwebbelen de hele dag tegen me en vragen me de hele dag of ik hun broek wil vastmaken, een boek wil voorlezen, een spelletje wil doen, of ze me mogen "helpen". Af en toe wil ik even het huis voor mezelf hebben, niks hoeven zeggen of doen. RUST! En daarom is Otto mijn grote held als hij merkt dat dat moment weer is aangebroken en hij de kinderen even meeneemt naar buiten, zodat ik even rustig in bad kan en een boek kan lezen. Hoe is dat met jullie? Herkenbaar dat je af en toe even niemand om je heen wilt?
Liefs Amelie
Since having children I'm almost never home alone. I love my children dearly, but every now and then I NEED to be alone. My kids follow me where ever I go, even to the bathroom! And they chat to me all day long and ask me if I want to help them with their pants, if I want to read them a story, play a game, if they can "help" me. Every now and then I want the house for myself and do or say nothing. Peace and calm! And therefor Otto is my heroe when he notices that moment has arrived and takes the kids with him away from the house, so I can take a bath and read a book in peace. How is that with you? Do you get that feeling that you want no one around for just a little while?
Love Amelie
Geen opmerkingen:
Een reactie posten
Leuk als je reageert!