Opvoedstress?

Ik hoorde laatst een bericht dat "opvoedstress"  tegenwoordig meer voorkomt dan vroeger en dan met name onder hogeropgeleiden. Nu wordt dat bericht al genuanceerd en blijken ook lageropgeleiden te "lijden" onder opvoedstress. Ik vind het woord "opvoedstress" wel een zwaar woord, want ik ben echt niet gestresst, maar ik denk wel heel vaak: doe ik dit wel goed als moeder? Er is een hoop om over na te denken wanneer je een kind grootbrengt; emotioneel (is mijn kind wel gelukkig, geef ik ze wel evenveel aandacht, maakt mijn kind wel vriendjes etc), fysiek (eet mijn kind niet teveel of te weinig en wel het goede, snoept het niet teveel, slaapt mijn kind wel genoeg, poets ik de tandjes wel goed genoeg?) en educatief (geef ik wel genoeg uitdagingen, mag mijn kind zich wel vervelen, moet mijn kind op veel clubjes of juist niet zodat het veel kan buitenspelen) etc etc etc. En dan nog de manieren aanleren; ben ik niet te streng? Oh ja en ik ben soms wel eens chagrijnig en kan uitvallen, ook niet zo opvoedkundig!
Maar inmiddels krijg ik steeds meer in de gaten (en misschien wist ik het al een poosje maar nog niet bewust) dat ik me niet zo druk hoef te maken. Er zijn een heleboel wegen die naar Rome leiden en een heleboel kinderen worden prima mensen ook als niet aan alle voorwaarden voor een "goede opvoeding" 100% is voldaan.
De laatste tijd ben ik er nog meer over gaan nadenken. Zo heb ik heb de laatste tijd op mijn werk toch wel nare dingen meegemaakt met moeders die echt niet goed voor hun kind konden zorgen om verschillende redenen. Verder zag ik laatst NCRV's document (genaamd "machteloos") en las ik een artikel in de volkskrant magazine van zaterdag over een begeleidingstraject aan vaders en moeders met een laag IQ. Toen drong pas echt goed tot me door waarom het bij de meeste mensen wel losloopt met de opvoeding van hun kinderen en bij deze mensen helaas vaak niet. Het gaat om hechting, veiligheid, voorspelbaarheid, betrouwbaarheid en gezondheid.
Daar voldoe ik zeer ruim aan en alle andere dingen zijn leuk en mooi, maar nogmaals; er zijn veel wegen die naar Rome leiden. Een van de beste opvoedadviezen voor mij persoonlijk (als perfectioniste zijnde) kreeg ik van een collega. "Je moet niet elke dag 24 uur aan het OPVOEDEN zijn".
Dus zeg ik tegen mezelf; lekker genieten van mijn kinderen en relax, want het gaat PRIMA met ze en het worden vast ook prima volwassenen later!

Succes met opvoeden, liefs Amelie