Als het huis tot rust komt, het speelgoed is opgeruimd, de kinderstemmetjes niet langer vragen, roepen, zingen en kwebbelen. Als je zelf weer even je eigen gedachten kan toelaten. Dat is het moment van de dag waarop ik altijd even moet binnenlopen in de kamers van mijn kinderen en moet kijken hoe ze daar liggen te slapen. Schepsels uit de hemel; roze zachte wangen, lange poppenwimpers erop. Een klein mollig armpje hangend naast het bed. Rustige ademhaling, omringd door knuffels in een wollig bedje, waar je zo naast zou gaan liggen om uren te kijken naar deze wonderen. Je neus in hun nekje, de geur opsnuiven die alleen kinderen hebben...
Liefs, Amelie
Geen opmerkingen:
Een reactie posten
Leuk als je reageert!